Kudüs

 

 

İnanıyordum tabii ki Hz. İbrahim’e, Hz. Musa’ya, hükümdar-peygamber

Hz. Davud’a, Beytülmakdis’i inşa eden oğlu Hz. Süleyman’a, Hz.

Meryem’e, Hz. İsa’ya ve buradan Miraç’a çıkan Hz. Muhammed’e. Ancak

Kudüs sokaklarında dolaşmaya başladığım anda onlar ve yaşadıkları benim

için hikâyeden sıyrılıp gerçeğe dönüşüverdiler.

 

İslâm Peygamberinin Miraç yolculuğu sırasında geçtiğine inanılan

Kadim Aksa’nın taş koridorlarında iken Kur’an okumasını istediğim görevlinin

dudaklarından İsra Suresi’nin ilk ayetleri dökülmüştü; “Kulunu

bir gece Mescid-i Haram’dan, çevresini bereketlendirdiğimiz Mescid-i

Aksa’ya götüren O Allah pek yücedir...”

 

Hristiyan hacılarla birlikte “Elemli Yol” boyunca yürürken yerdeki taşlarda

derin izler gördüm, gözyaşının oyduğu... Bulutların beyazını, göklerin

lacivert derinliğini fark ettim ve yeryüzünün Hz. İsa’sız kaldığı anda

ki siyahlığını. Kıyamet Kilisesi’nin loş koridorlarında gece boyu inancın

fotoğrafını ararken, üstümüze kilitlenen dış kapının tokmağındaki Osmanlıca

yazıyı düşündüm.

 

Yahudilerin üç bin yıllık geçmişin muhteşem hatırasına ağladıkları,

Beytülmakdis’in yeniden inşası için dua ettikleri Ağlama Duvarı’nı seyrederken

hemen ilerisindeki Kubbetüssahra’nın altın kubbesi akşam güneşi

altında ışıl ışıl parlıyordu... Bu tabloyu az ötemde seyreden yaşlı Yahudi’nin

fotoğrafında kıskançlık vardı; duvarın önünde her geçen dakika artan kalabalığın uğultusuna karışan Şabat şarkılarında ise hüzün…

 

Kudüs sokaklarının asker zoruyla boşaltıldığı bir akşam, Aksa’nın kapılarını

döven radikal Yahudilerin yüzlerinde nefreti gördüm; Mescid-i

Aksa’nın yıkılıp yerine Kutsal Tapınak’ın kurulması arzusuyla marşlar

söylüyorlardı. Tam ortalarında iken “Arap mısın sen?” diye soranlara verdiğim

“Hayır, Türküm!” cevabımda nefret ateşini söndüren sihirli bir iksir

olduğunu gördüm, tek kelime söylemeden çekip gidenlerin “Öyleyse başka!”

diyen bakışlarında...

 

El-Halil’de selâm verip yol sorduğum Arap gençlerin bakışları kuşku

doluydu. O an fark ettim “ Aykut “ ismine yabancı olduklarını. Oysa bu

coğrafyada benzer isimler Malazgirt Savaşından çok daha önce duyulmaya

başlamamış mıydı? Afşin, Tolun, Baybars, Kansu, Börktekin, Tenkiz ve

Berke Hanlar benden çok önce gelmemiş miydi bu topraklara? Hele Çiçek

Hatun; bin yıl önce çöken Kubbetüssahra’nın kubbesindeki ilk tamiratı

yaptıran halife eşi Türk kadını… Niçin hatırlanmaz burada?

 

Bu sokaklarda unutulmuştur da Osmanlı’nın mirasının üstünde yükselen

Türkiye’min sokaklarında hatırlanır mı? Kaç Türk genci bilir atalarımızın

daha Anadolu’ya girmeden Kudüse gelerek bir devlet kurduklarını

ve bin yıl boyunca varlıklarını sürdürdüklerini? Ağlama Duvarının bir

kısmını Mimar Sinan’ın yaptığını, Sultan Abdülhamit’in ise ibadet için

Yahudilere tahsis ettiğini hatırlayan var mı?

 

Henüz unutulmamış şeyler de gördüm; bir tavrın bıraktığı derin izlerde.

1967’de Kudüs işgal edilip de Kubbetüssahra’ya İsrail bayrağı çekilince,

zamanın Türk büyükelçisinin, “İndirmezseniz bu bir savaş sebebidir!” civanmertliğinin nasıl minnet, hayranlık ve sevgi dolu bir bakışa dönüştüğünü

gördüm. Filistinli bakkalın aktardığı olay belki hayaldi, ama fotoğraf gerçekti.

.

.

Aykut İNCE

Ekim-Kasım 2008-Kudüs

.NOT: Yukarıdaki metin Timaş Yayınlarınca basılan "Kutsallığın Başkenti:Kudüs " isimli kitaba yazdığım önsözden alıntılanmıştır.